Tak jak już napisałam - to najpiękniejszy polski film, który porusza kwestie ważne dla każdego z nas. Radość z chwil, z najprostszych rzeczy, docenianie życia, cieszenie się nim jak dziecko, a także pogodzenie się ze starością, przemijaniem, bliską śmiercią.
Film dotyka także motywu współczesnego życia czyli zabiegania, braku czasu dla najbliższych, pozostawionych samym sobie. To również obraz, który uświadamia nam, że często pomoc i zrozumienie znajdujemy w zupełnie obcym człowieku.
Ten film to prawdziwa SZTUKA. To nawet nie jest film, to był dla mnie taki osobisty i intymny zapis fragmentu życia bardzo sympatycznej starszej pani. Ta kobieta mimo swojego podeszłego wieku jest fenomenalną osobą, pełną życia, dystansu, bezpośrednią, szczerą, wrażliwą, ale też momentami może trochę irytującą, dziecinną, złośliwą, ale pięknie starzejącą się i powoli zbliżającą się do śmierci.
Ja najbardziej boję się samotności, ta kobieta była sama, ale wspaniale się w tej sytuacji odnajdywała i potrafiła cieszyć się z tego, co ma.
Piękna, sentymentalna, magiczna opowieść, a wprowadzenie tutaj koloru czarno-białego dodaje temu filmowi wiele uroku, niesamowitą nostalgię oraz uczucie kameralności.
Obraz pełen refleksji, zadumania, spokojny i mimo wszystko bardzo optymistyczny.
Uwielbiam Panią Danutę, jest genialną aktorką.
Film z pewnością nie dla każdego, ale każdy powinien go zobaczyć!